"Σαντορίνη"

«Τι είναι αυτό που κάνει την αγάπη να κρατάει για πάντα;» έλεγε ο Τομ Ρόμπινς στον Τρυποκάρυδο. Όσοι αγάπησαν τη Σαντορίνη, την αγάπησαν για πάντα. Οι ντόπιοι λένε ότι έχει μια καρδιά που χτυπά δυνατά και δονεί τα βουνά, το έδαφος, τη θάλασσα. Κι η καρδιά των ανθρώπων ή συντονίζεται με τη δική της – και μένουν – ή δεν τη συναντά ποτέ – και φεύγουν τρέχοντας! Στέκομαι αντίκρυ στην ασημί μεγαλοσύνη και αναρωτιέμαι τι είναι τελικά αυτό που με φέρνει πάντα πίσω στη Σαντορίνη... Οι ώρες κυλούν ήρεμα, το νησί την άνοιξη δείχνει τον άλλον του εαυτό, τον πραγματικό ίσως...άλλα χρώματα, άλλη ενέργεια.

 

Η καλντέρα πρασινίζει, ανθισμένα φυτά, κοντράστ με τη πέτρα και τη λάβα που εποχές σαν κι αυτή μαλακώνει και δένει με τον καιρό... Μια υγρασία τυλίγει απαλά το γκρεμό, κατεβαίνει από το βουνό του Προφήτη Ηλία, αγκαλιάζει το Πύργο και σκεπάζει σιγά σιγά ολόκληρη τη Σαντορίνη, χαρίζοντας μια ξεκούραση, ηρεμία και ανακούφιση στο βλέμμα, σε αντίθεση με την ένταση του καλοκαιριού. Σαν να’ χει κατεβάσει κάποιος τον γενικό το νησί βρίσκεται σ’ ανάπαυση...ανασαίνει βαθιά, μια διάχυτη ηρεμία...η δύναμη της σιωπής! Ακούς μονάχα τον αέρα, δυνατό φορές που τρυπώνει στα στενά και καθαρίζει απομηνάρια καλοκαιρινής καλοπέρασης, προετοιμάζοντας το έδαφος για τους νέους εξερευνητές-καταπατητές!

 

Η θάλασσα άγρια, γίνεται ένα με τον ορίζοντα στο βάθος, ένα μείγμα απο μπλε-θαλασσι-γκρι. Μυρίζει χώμα. Σιωπή. Στη Σαντορίνη κλείνεις τα μάτια και νοιώθεις την ήρεμη δύναμη που υποβόσκει κάτω απ’τα σκούρα νερά, σαν κάτι να σου ψιθυρίζει η Αγία Ειρήνη των δακρύων: Η Σαντορίνη είναι ένα επικίνδυνο νησί, το οποίο οφείλει τη γοητεία του σε μια απειλή που πλανιέται στον αέρα. Αυτοί που τη νιώθουν επιστρέφουν. Τους έλκει σαν μαγνήτης η καταστροφική της μοίρα που δεν την εγκατέλειψε ποτέ, αλλά και η πίστη ότι εδώ η ζωή είναι πάντα πιο δυνατή από το θάνατο.